Wiktor Polak

ZDJĘCIA

14.12.2017 – 14.01.2018

 

Staram się, by moje prace miały uniwersalny wymiar, choć wszystkie oparte są na moich własnych przeżyciach. Moje realizacje dotyczą człowieka, są próbą zrozumienia jego chęci trwania przy życiu, często w bólu, w relacji z innymi ludźmi. Są naiwną próbą odpowiadania na pytania – bez  odpowiedzi. Posługuję się ołówkiem, aparatem fotograficznym, kamerą wideo i własnym ciałem. Prezentowane prace sugerować mogą „chłodne‟, obiektywne widzenie świata. Istotnie, początek mojej przygody ze sztuką to fascynacja twórczością Berndta i Hilli Becherów. Mechaniczne widzenie kamery stało się dla mnie punktem wyjścia do rozważań o rozumieniu świata, z czasem jednak okazało się, że jest to tylko jedna z wielu dróg.

                                                                                                             (W.P.)

O autorze
Absolwent  Akademii Sztuk Pięknych im W. Strzemińskiego w Łodzi. Dyplom w Pracowni Fotografii Użytkowej prof. Grzegorza Przyborka w 2004 roku. Równolegle studiował w pracowni prof. Ireneusza Pierzgalskiego. Obecnie jest studentem Międzywydziałowych Studiów Doktoranckich na Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu. Twórca filmów wideo, rysunków i instalacji. Brał udział w kilkudziesięciu wystawach zbiorowych w kraju i za granicą. Początkowo zainteresowany fotografią i malarstwem, później również obrazem ruchomym.
Jego prace znajdują się w kolekcji Muzeum Sztuki w Łodzi, Urzędu Miejskiego Miasta Łodzi, oraz Łódź Art Center. W 2009 film „Blisko‟ na wystawie „Metamorphose‟ był prezentowany w Centre de Pompidou. Stypendysta Prezydenta Miasta Łodzi (2013) oraz miasta Strasbourg i CEAAC.

Kuratorzy wystawy: Marek Grzyb, Piotr Komorowski

Prace

Środowisko — fotografia wykonana w sklepie z artykułami metalowymi w Warszawie. Praca o trwaniu.

Budynki — budynki w których mieszkała lub pracowała moja matka. Budowle emanujące swoją praktycznością, ciągle udoskonalane w zależności od ekonomicznych potrzeb. Studium człowieka.

Szaleństwo miłości — praca inspirowana twórczością Simone Weil. Praca o upadku, o ścieraniu się idei, o dążeniu do doskonałości.

Treść wypowiedzi Simone Weil, towarzysząca w formie nagrania audio pracy Szaleństwo miłości:

„Szaleństwo miłości nie szuka dla siebie wyrazu. Ale we wszystkich myślach, wszystkich słowach i czynach przebija — jak światło nie dające się przyćmić — jej ton, jej jakiś szczególny akcent. Uniemożliwia przy tym takie myśli, słowa i czyny, których nie potrafi rozświetlić.‟

„Szaleństwo miłości potrafi przeniknąć serce głębiej niż oburzenie czy odwaga, dotrzeć do najgłębszego zakątka, skąd oburzenie czy odwaga czerpią swą moc — gdzie mieszka serdeczne współczucie dla wroga.‟

„Szaleństwo miłości skłania nas także, abyśmy we wszystkich bez wyjątku środowiskach ludzkich, na każdym miejscu kuli ziemskiej, tak samo dostrzegali i otaczali uczuciem każdą kruchą ziemską postać piękna, szczęścia i pełni; abyśmy je wszystkie z równie religijną czcią starali się zachować; a tam gdzie ich brak, abyśmy najczulej próbowali ożywić najmniejsze ślady po niej pozostałe i najsłabsze kiełki, które mogą się dopiero pojawić.‟

„Dla każdego rodzaju działania, z walką włącznie, szaleństwo miłości daje impuls potężniejszy od wielkości, chwały a nawet honoru: jest to współczucie. Miłość każe dla współczucia porzucić wszystko, i jak mówi św. Paweł o Chrystusie: wyniszczyć się.‟

Simone Weil, Myśli, wybór Aleksandra Olędzka-Frybesowa, wyd. PAX, Warszawa 1985, s.129.

Stojący (video) — eksperyment polegał na poproszeniu okolicznych przechodniów, aby ustawili się w rzędzie, lub samotnie trwali w bezruchu przez parę minut. Wiązało się to najczęściej z drobnymi opłatami, lub kupowaniem im alkoholu. Praca o pamięci.

Link do filmów: https://www.youtube.com/watch?v=_AupN5j2F3Y&t=76s

Relacja z wernisażu