TEXTURY

20.02-17.03.2019

 

Kameralne spotkanie trzech artystek z rozmaitym i obszernym doświadczeniem w obrębie sztuki i podobnym w sensie przygotowania do roli społecznej i jej pełnienia. To ostatnie daje się odczuć w skrupulatnym i dogłębnym sposobie porządkowania przestrzeni formalnej i intuicyjnym, emocjonalnym jej kontrolowaniu, w której nawet abstrakcyjne sploty narracji wizualnej kojarzą się nieodparcie z aktem historycznie typowo kobiecych zajęć – haftu, tkactwa, aplikacji…

Kuratorzy wystawy: Marek Grzyb, Piotr Komorowski

Autorki wystawy:

Beata Bols
Artystka intermedialna: działania performatywne, instalacje, kostiumy filmowe, fotografia, malarstwo, poezja. Udział w licznych wystawach indywidualnych i zbiorowych oraz kostiumy do filmów fabularnych. Dyplom we wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych w 1985 (Malarstwo), w pracowni doc. Konrada Jarodzkiego, aneks do dyplomu (Struktury Wizualne), w Katedrze Wiedzy Wizualnej. Obecnie pracuje w charakterze wykładowcy w Katedrze Sztuki Mediów na kierunku Fotografia i Multimedia.

Nagrody:
1991 – Nominacja do nagrody za kostiumy na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni – „In flagranti” /reż. Wojtek Biedroń/
1994 – Nagroda za kształt plastyczny filmu /kostiumy/- „Cudowne Miejsce” / reż. J. J. Kolski/ na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni

Materia utkana ze światła. Obserwacja przeobrażeń formalnych wiązki światła, ich rejestracja i wybór, są wynikiem doświadczania przeze mnie wielu rodzajów porządkowania estetycznego sięgających w głąb, aż do dzieciństwa i poddanych weryfikacji świadomości z zakresu zdobytej wiedzy wizualnej – działań na strukturach formalnych. Niematerialny charakter wiązki światła jawi się tu jako materialny zapis, tworząc splot abstrakcyjnych, zgeometryzowanych i zrytmizowanych kształtów i znaków.

(B.B.)

Marcia Goldenstein
Absolwentka Wydziału Sztuki na Uniwersytecie Nebraska (1973).
Profesor Uniwersytetu Tennessee School of Art, Knoxville. Zajmuje się malarstwem, a także wyszywaniem. Bierze udział w licznych wystawach.

Moje „Kobiety w ściegach” honorują wybitne artystki kobiece w całej historii, które musiały znosić społeczne przeszkody, krytykę, drwiny lub pogardę w tworzeniu kariery zawodowej. Używam haftowanych „ściegów” jako metafory wyśmiewania z powodu jakiejkolwiek krytyki, którą napotkały. Korzystając z tradycyjnego, krajowego rzemiosła, mam nadzieję podkreślić kontrast między tym, jakie działania są akceptowalne, a odwagą, która pozwoliła im odnieść sukces na konkurencyjnej profesjonalnej arenie sztuki. Te niezwykłe kobiety artystki wybierały różne media artystyczne ponad tradycyjnym rzemiosłem domowym. Ale dzięki tym portretom w wątku jestem w stanie uhonorować kobiety, a także rzemiosło, które było uważane za „pracę kobiet”, coś co powstrzymywało je w swoim życiu. Ich tożsamość jako kobiety wykracza daleko poza tradycyjne oczekiwania.

Diane Arbus (1923-1971) była amerykańską fotografką specjalizującą się w zmarginalizowanych ludziach – striptizerkach, karnawałowcach, nudystach, karłach i innych. Jej zdjęcia nadawały godność zapomnianym i zaniedbanym.
Mary Cassatt (1844-1926) była amerykańską malarką i graficzką. Urodziła się w Pensylwanii, ale większość dorosłego życia przeżyła we Francji, gdzie zaprzyjaźniła się z Edgarem Degasem, a później wystawiała z impresjonistami. Cassatt często tworzyła wizerunki życia społecznego i prywatnego kobiet, ze szczególnym naciskiem na intymne więzi między matkami i dziećmi.
Edmonia Lewis (1844-1907) amerykańska rzeźbiarka, pracowała przez większość swojej kariery w Rzymie we Włoszech. Była pierwszą kobietą pochodzenia afroamerykańskiego i indiańskiego, która zyskała międzynarodową sławę i uznanie jako rzeźbiarka w świecie sztuk pięknych. Jej twórczość znana jest z włączenia tematów związanych z czarnymi i rdzennymi ludami obu Ameryk do rzeźby w stylu neoklasycznym.
Anni Albers (1899-1994) urodzona w Niemczech amerykańska artystka tekstylna i grafik, której przypisywano zacieranie granic między tradycyjnym rzemiosłem a sztuką. Była kierownikiem pracowni tkackiej w szkole Bauhaus w Niemczech, a później w Black Mountain College w USA.>
Katarina Riesing, urodzona w 1982 roku, córka artystów Thomasa Riesinga i Marcii Goldenstein. Obecnie wykłada na Uniwersytecie Alfred w Nowym Jorku oraz wystawia swoje prace w Stanach Zjednoczonych, Europie i Chinach.
Georgia O’Keefe (1887-1986), amerykańska artystka, najbardziej znana z obrazów o powiększonych kwiatach, nowojorskich drapaczach chmur i krajobrazach Nowego Meksyku. O’Keeffe została uznana za „matkę amerykańskiego modernizmu”.

(M.G.)

Anna Szewczyk
Zajmuje się malarstwem, instalacją artystyczną, rysunkiem. Absolwentka ASP we Wrocławiu. Obecnie profesor sztuk pięknych. Prowadzi pracownię malarstwa na Wydziale Malarstwa i Rzeźby w Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu. Była kuratorką wielu wystaw m. in.: Silesium, Palimpsest, Rudymenty, Aberracje, Permanentna niezwykłość, Humbug. Zrealizowała szereg cykli malarskich: Praformy, Pejzaż kultowy, Trofea, O antynomii, Puzzle.

Pamiętam ciepło bijące z kilimów i kolorowych makatek. Zygzaki, krzyżyki i szlaczki układały się w ciągi, które harmonijnie ze sobą się przeplatały. Mimo, że to tylko wzory nie pretendujące do miana sztuki, jednak  niosły wiele ważnych treści, prezentując świat o ustalonym porządku, gdzie wszystko było na swoim miejscu; z  jasnymi zasadami – centrum – obrzeże, krzyżyk – kółko, góra – dół. Zakłócenia ustalonych rytmów były niedopuszczalne. Były widocznym błędem. Podobnie w filmie noir – świat dzielił się na dobrych i złych, szlachetnych i podłych, zwycięzców i zwyciężonych. Przykładając tę matrycę usiłuję odtworzyć znany mi porządek, ale nic już nie pasuje. Zniknęły podziały na skutek wielu aberracji, kształty rozmyły się w stawie relatywizmu, wzory stały się nieczytelne, ale matryca pozostała. Z uporem dopasowuję nowe kształty. Oddzielam obłe od kanciastych, wciskam okrągłe do kwadratowego. Eksponuję łuki i zygzaki. Jestem zaskoczona.

(A.S.)

 

Widok ekspozycji